Thàinig mi an seo le dìreach an amas dìoghaltas. Chuir mi às do Ìmpireachd na Tulkan, aon dùthaich a bha os cionn na mòr-thìr. Bha mi riamh air a bhith soirbheachail ann a bhith a’ faighinn buaidh. Bha mi air a h-uile dad a bha a dhìth orm a choileanadh agus bha mi riaraichte. Sin as coireach gun do ghabh mi ris a’ bhàs a bha faisg orm. Cha robh adhbhar agam a bhith beò tuilleadh. Agus mar sin sguir mo chridhe a bhualadh. Bha mi gu cinnteach a’ faireachdainn gun stad e. Ach, dè thachair air an t-saoghal? “Chan e draoidheachd dhubh a th’ ann agus chan eil e coltach ri mealladh nas motha.” Bha balach le falt goirid, dubh ri fhaicinn san sgàthan. Bha mi a’ coimhead dìreach mar nuair a bha mi 14, a bha 20 bliadhna air ais. Bha balach òg, nach eil air saill a phàisde a chall fhathast, a’ suathadh ri a ghruaidhean agus a’ gearan, “Ciamar a tha seo comasach?”. Bha mi air tilleadh. Gus an àm a lìonadh le mo aithreachas.
